عرضم به حضورتون که چند وقت مشغول دیدن سریال داونتون ابی بودم. نه که فکر کنید عینهو بشر مثلا روزی یه قسمت یا حداکثر دو قسمت دیده باشم. بعضی روزا یه فصل کامل می دیدم. البته چیز عجیبی نیست. تو همین دنیای بلاگستان مورد مشابه زیاد دیدم. گویا اپیدمی شده این قضیه.
سریال خوبی بود و از همه بیشتر متیو کراولی دل منو برده. البته بعد از جان اسنو در رتبه دوم قرار می گیره و ممکنه تنزل رتبه بیشتری هم در آینده با ورود اشخاص دیگه داشته باشه چون خدایی زیادی لوسه و به شکل افراطی ای خوشگله. حیف خیلی زود از سریال می ره و بیننده رو از دیدن قیافه لوس و شیرینش محروم می کنه.
:))
60 قسمت ناقابل بود. فضای ملایم و پرزرق و برقی داره. طوری که نمی دونستم به صحنه دقت کنم یا داستان یا اون زیرنویس کوفتی. تا وقتی که متیو (دن استیونز) تو فیلم بود که فقط اونو می دیدم.
:))
گویا قراره یک فیلم هم ساخته بشه به همین اسم و اواخر سال 2019 نمایش می دن.
بین سه خواهر داستان من هنوزم درک نکردم ایدت چرا اینقده بدبختی کشید و چرا همیشه مری در مرکز توجهات بود؟ در حالی که هر دو زیبا بودن. فقط ایدت ارثی نداشت.
قوانین ارث و میراث شون هم خیلی مزخرف بود.
و البته پدرشون با اون طرز فکر برای اون دوره زیادی ذهن بازی داشت و به دل می نشست.
درباره این سایت