بسکتبالی که کوروکو بازی می کرد یا به اختصار بسکتبال کوروکو یه انیمی سریالی ژاپنیه. امتیازش توی IMDB مهم نیست هرچند عدد ۹ رو به خودش اختصاص داده. بارزترین ویژگی این قصه واقع گراییه. و البته با توجه به رنج سنی مخاطب هاش در بعضی جاها خودتون هم نمیفهمین قهرمان چطوری برنده میشه. در واقع برنده میشه چون سیر داستان طوریه که باید برنده باشه. شاید این تنها ایرادی باشه که می تونم ازش بگیرم.
اما فقط بسکتبال کوروکو این طوری نبود. حمله به تایتان، توکیو غول و حتی دفترچه مرگ هم همین روال رو در پیش گرفته بودن. یعنی روایت داستان بر اساس واقع گرایی. یعنی زندگی بدون تعارفات مسخره و معجزات یهویی و آبکی. یعنی به مخاطبشون یاد می دن که با دست رو دست گذاشتن و فقط دعا کردن چیزی درست نمیشه. یعنی به مخاطبشون یاد می دن که زندگی بعضی وقتا بیشتر از حد تصور ما آدما وحشی میشه و سر ناسازگاری میذاره. و برای مقابله با این وحشی گری باید خیال بافی رو کنار گذاشت و به خاطر داشتن زندگی بهتر جنگید. دقت کنین! از همون بچگی اینا رو به بچه ها یاد می دن. یکی از مواردی که من حس می کنم ما در جامعه مون و در تربیت بچه هامون فراموش کردیم. فراموش کردیم همیشه نمی تونیم از این بچه حمایت کنیم. فراموش کردیم بالاخره باید یاد بگیره یه روز بدون وابستگی به بقیه و توقع کمک از دیگران روی پای خودش بایسته و گلیم شو از آب بیرون بکشه. به چشم خودم دارم می بینم که با محبت های بیخود، حمایت های بی موقع، اعتمادبه نفس های کاذب و البته آموزش غلط آینده بچه ها رو به فنا می دیم. نسلی که مدت ها طول می کشه خودشو از بند وابستگی آزاد کنه و روی پای خودش بایسته. و انرژی که صرف این کار می کنه مدتی از زمانش رو هدر می ده. زمانی که باید صرف پیشرفت برای رسیدن به هدفش میشد. چون این جیزا رو باید تو بچگی و نوجوونی یاد می گرفت.
برم سراغ انیمی. کوروکو نو بسکت عالی بود. لذت بردم از دیدنش. به شکل فوق العاده زیبایی پیام شو در قسمت آخر به خورد مخاطبش می ده جوری که توی ذهنش حک بشه. و دقت کنین شما ۷۵ قسمت بیست دقیقه ای رو دنبال می کنید و اصل کلام رو در قسمت آخر و با افتخار تحویلتون میده. نه که ندونین و غافلگیر بشین. اصلا این طور نیست. از اول می دونین قصه چیه ولی وقتی آخر کار،شخصیت هایی که باهاشون کلی خندیدین و سرنوشت شونو دیدین، به هدف شون میرسن، به اندازه اونا حال می کنید و خوشحال میشین.
شوخی های نوجوانانه ای که توی انیمی میشه فوق العاده اس. تا دلتون بخواد باهاشون خندیدم و دوست دارم دوباره ببینم اون قسمتا رو و بازم بخندم.
انیمی مناسب سن نوجوان هاست و خب مسلما چند تا دختر که اندام شون چشم پسرا رو گرفته و دلشون قنج میره با دیدنشون، هم، لابه لای سکانس ها پیدا میشه. اما این جور سکانس ها خیلی کم هستن و بیشتر حکم طنز موقعیت دارن. به نظرم خیلی رو این چیزا حساس نباشین. چون بخواین یا نخواین همه بچه ها این چیزا رو تجربه می کنن.
این که مو و چشم شخصیت های اصلی داستان با هم ست بودن و شخصیت های با توانایی بیشتر موها و چشم های رنگی داشتن یه تکنیک باحال بود از دید من. خوشم اومد راستش.
خدا وکیلی نگاشون کنین چه عزیزن
خیلی حال کردم یه دختر هم سن خودشون مربی شون بود، در حالی که بقیه تیما مربی های بزرگی داشتن.شخصیت باحالی داشت. دوسش دارم.
درباره این سایت